2007 Catching Light
(Site et Cetera, Den Haag)
Na de Academie in Den Bosch studeerde ik aan het Dutch Art Institute in Enschede. Voor mijn afstuderen moest ik een thesis schrijven over mijn werk en ik koos als gesprekspartner Frans Cornelissen. Hij is neuroloog aan de Universiteit Groningen en doet onderzoek naar het visuele waarnemen.
Ik wilde weten waarom donker/licht mij zo fascineerde. Op basis van zijn kennis suggereerde Cornelissen dat het te maken heeft met mijn dyslexie. Ik zie de wereld op de manier waarop ik teken, als een opeenvolging van duidelijke details met wazige omgevingen. Ik kijk van detail naar detail en op basis daarvan abstraheer en begrijp ik.
Vanaf dat moment begreep ik mijn eigen beeldtaal. Niet alleen waarom ik de dingen wilde vereenvoudigen, maar ook waarom ik van plek naar plek beweeg. Mijn vroegste herinneringen als kind zijn de dansende lichtvlekken in het bos, het dansen van het licht op de muur, het spelen van het licht op de dingen.
In 2007 kon ik werken in een groot, leegstaand KPN gebouw in Den Haag. Ik zie het licht dat door de ramen op een vloer valt, de vlakken en schaduwen; ik leg papier neer en als ik dan begin te tekenen kan ik niet meer stoppen. Ik teken het licht met het diepste zwart, met houtskool. De ontdekking die ik toen deed: ik teken terwijl schaduw en licht zich verplaatsen – en ook wat ik teken komt in beweging.
Toen ik de tekening van de vloer weghaalde, was er iets onverwachts: de randen van mijn werk vormden een kader voor het licht en de schaduw die doorgingen met hun spel.